izmirde anı defterleri çok modaydı o zamanlar. biz de küçüktük haliyle. eskiden ilkokul 5ten sonra okullar ayrılırdı, kimisi anadolu lisesine kimisi ortaokula devam ederdi. böyle büyük büyük laflarımız yoktu o zaman, büyük eğlenceler, büyük farklılıklar, büyük nefretler de yoktu. en büyük dışlanma sebebi tembel olmaktı. temebeller kendi aralarında, çalışkanlar kendi aralarında takılırlardı. sıralar bile ayrılırdı.
sadece ve sadece anı defterleri yazılırken ayrım unutulurdu. en yakın arkadaşlar istedikleri sayfaları seçer, geri kalan beğenilmeyen sayfalara diğerleri yazardı.
ve herkes ama herkes aynı şeyi yazardı; bana bu altın defterden bu gümüş sayfayı ayırdığın için teşekkürler diye başlayan ve hep
seviyorum ama kimi
en tatlı birisini
nasıl anlatsam sana (* nasıl söylerim ona)
ilk harflerime baksana
diye biten sayfalardı. bu mani eşitlik demekti o zamanlar. herkes herekese yazardı bu maniyi. saftık çocuktuk...
