son zamanlar ülke gençlerinin kendilerine sık sık sordukları soru.
acaba ben nasıl öleceğim? 25 senelik bedenim nasıl layık görüşecek o kara tabuta? başımdan tek kurşun darbesiyle ölürsem yine iyi, hissetmem acıyı falan. belki cop yiye yiye ölürüm bi kaldırım köşesinde, başımda azılı eli sopalılar. belki fazlaca yediğim gaz sıkıştırır minicik kalbimi de krizle ölüveririm oracıkta. belki alevi dostlarım var diye beni de 'allahu ekber' diyerek yakmak isterler. belki bunların hiçbiri benim başıma gelmez. abim iş çıkışı kafasına yediği biber gazından sebep hayata gözlerini kaparsa, ben de kahrımdan ölüveririm bakarsınız.
yetmedi üzerimize örttüğünüz kara bulutlar! doymadınız meydanlarda canımızı almaya! daha kaç ana 'evladım' diye sarılıp ağlayacak bir mezar taşına? ne zaman makul göreceksiniz sizden olmayanları?
bugün saydığım sebeplerden ölürsem; sosyal ağlarda bir bir yayınlanır bu yazım. sizde oturduğunuz yerden lanet edersiniz bu kadere. 'nasıl kıydılar gencecik kıza?' diye geçirirsiniz içinizden. fena mı, hem böylelikle rahat etmiş olur vicdanlarınız. bazılarınız da 'oh olsun, ne işi vardı kadın başına orada?' desin, hatta hızlarını alamayıp 'terörist' de desinler umrumda değil. ben yaşamak için çıkıyorum meydanlara, siz de tutun minik ellerimden.
