bu uzun bir süre içine mıhlanlanır kalır. ancak kişinin tek başına, zaman geçtikçe dindirebileceği bir acıdır. elinizden kayıp gidenlere, kaybedilenlere, hiç olmamış gibi davranmaya, birdaha yaşanamayacaklara üzülürsün sürekli nereye gidersen peşinde sürüklenen bir hüzün. bu süreçte şair, yazar, ressam olabilir insan.bu tür acılar kendimize dönmemimizi ve ifade isteğini doğuruyor.ama geçince insan okuduğu şiirden bile tat almamaya başlıyor.
