akşamları annelerimizin babalarımızın bütün çağırmalarına rağmen eve girmeyi istememe ve yaşça büyük ağabeylerimizle beraber gece yarılarına kadar top oynamayı özlemektir.
90'larda çocuk olan jenerasyon öyle bir bağlılığa ve ortak noktalara sahiplerdi ki yıllar sonra gelen nesilde olmayan bir şansa sahiplik söz konusu. ben sanmıyorum ki şu anda teknoloji çağına gençlik olarak denk gelmiş çocukların bizimkiler gibi anlatacak hikayeleri olsun.
bir örnek verelim bu neslin bağlılığına ve ortak noktalarına:
bundan 2 gün önce daha hayatımda 3 senedir tanıdığım (birisi yengem olur) 2 insanla oturup sohbet ediyoruz. konu geldi gitti 90'ların ürünlerine o zaman ki çocukluğa dayandı. ve o birbiriyle 3 seneye kadar oturup konuşmayı bırakın, birbirlerinin varlıklarından bihaber olan 3 kişi çok koyu bir sohbetin ortasına düşmüştü. capri-sun reklamında ki şarkıdan, doping çikolatasına* kadar en ufak detaylarla saatlerin nasıl geçtiğinin farkında değildik.
işte bu yüzdendir ki 90'lar en efsane çocukluk zamanlarının geçtiği ve hala özlenendir.
