uzun zaman bekledim. "lan bekledin de bana mı bekledin? " tandanslı sorulara cevap verebilecek yetiye sahip olmasam da şimdilik, bekledim. şöyle yazdığım bi şeye benzesin deyü. haa, şimdi benzer mi? tam bilemiyorum işte, bi deneyelim bakalım.
böyle omuzlarını düşüre düşüre oynayan, kocaman gülümsemesi yüzünde bir adam... tanıyan bilen hemen herkesin aklında bu görüntü var değil mi? aynen öyle işte. o gece oradaydım. sözlük tarihinin belki de en eğlenceli, en uzun, en sıradışı zirvesindeydik o gece hep birlikte, arap şükrüde. ve istanbul'da ve ankara'da edinilen dostluklara yenilere de eklenmiş oldu böylece.
şimdi ben buraya bi dolu sıfat yazarım. böyle sağlam, böyle harbici, böyle yardımsever, böyle sinir küpü, böyle yufka yürekli, böyle kardeş, böyle ... uzayıp gidecek, biliyorum. kelimelerle oyun oynamak bizim işimiz, bunu da sen biliyorsun. fazla söze ne hacet diyip, burada kesip, eklemek gerekir yazıyı belki ama, içim elvermiyor işte. bir kaç kelam daha edeyim diyorum, yapamıyorum her nedense.
çok çok güzel dostlara sahip oldum bu uludagsozluk'te. hani böyle bi başkasına anlatsam, "ya bi s.ktir be olm, ne sözlüğü, ne dostluğu? " derler adama. ama işte anlatmakla olmuyor. ne desen boş kalıyor bi süre sonra. e yapacak bi şey de kalmayınca, tek bi sözcük geliyor aklıma, yazıp bırakayım diyorum;
