dün oldu, birden.
aile dostu diye tabir edilen bir aileyi ağırlıyorduk, kızlarını üniversiteye kayıt ettirmiş dönüyorlardı, evlerine giden yolları üzerinde olduğumuz için bize uğramışlardı.
tebrikler edildi, bölüm, yurt ve ev muhabbetleri edildi. sıra derslerin başlayacağı zaman kızı bursadan ankaraya uğurlama faslında yaşanacaklara değinmeye gelmişti. evet duygusal anlar yaşanacağı aşikardı. annemin titreyen dudakları arasından şu cümleler dökülüverdi kucağına, odaya, bizlerin aklına, kalbine, göz pınarlarına.
''o zaman mersine no 5 i bırakmaya ben gitmedim, baba kız gittiler. otogarda bir şey yoktu gayet iyiydim, el salladım onlara. eve geldim, no 5 in pijamasını kokladım, ağladım, ağladım, o gece onlar oraya varana kadar ağladım.''
üstünden 8 yıl geçmişti, ilk kez duyuyordum. ağladım.
