bu bi itiraf değil.sadece içimden geldi ve yazıyorum.
Zamanla geçmiyor baba.bilakis katlanıyor.Yokuluğuna alışmak diye bir şey yok.Yokluluğunla yaşamak zorunda olmak diye bir şey var sadece.Ne kadar zor sadece yaşayan bilir.Kimseyede anlatamam zaten.
Bugün seni ne kadar özlediğimi tahmin edemezsin.Özlemeyi seviyorum ama gerçekleşebileceğini bildiğim şeyleri özlemeyi severim ben.Diğeri çok ağır.Çok zorlanıyorum ben.Üzüldüğüm o kadar çok şey var ki.Seninle yapmayı planladığım şeyleri tek başıma yapamıyorum..cesaret bile edemiyorum.Sensiz olmak demek hayatta tek kalmakmış.Öyle zannetmezdim.Hayattaki en büyük güvencemin sen olduğunu biliyordum,özgüvenimi,gücümü alıyordum ben senden.Şimdi tek kaldım ve çok zorlanıyorum.Seni çok özledim.ve bu hiç geçmeyecek di mi?
