şu aralar kafamı en çok kurcalayan şey. bir de "esed mi? esad mı?" adamın adını bilmeden savaş açmayalım. düşmanı tanımak şart. ama en çok donuz'u düşünüyorum. gözlerimi yumunca orta anadolu şivesiyle küfreden bir teyzenin sesini duyar gibi olup irkiliyorum. "seni donuzun dölü" diyor her seferinde. kan ter içinde uyanıp buzdolabına istif atatürk orman çiftliği menşeili şeftali meşrubatımı yudumluyorum. o sırada arkadan güpür perdem bir mensucattan beklenmeyecek ölçüde havalanıyor. donuz donuz diye ses çıkarır gibi oluyor ve ben yine korkuyorum.
