günün 9 saat işyerinde mesai yaptım, sonra 25 gün boyunca 6 saat de parkta mesai yaptım. görevimdi. evime gidip yatamaz, hiçbir şey olmamış gibi davranamazdım. polis arkadaşlarıma zulüm ederken, tırnaklarıma oje süremezdim, saçlarımı fönleyemezdim. hem meydanlarda yapılan direniş, benim 5 senedir hayalini kurduğum tek eylemdi. orada olmaz, hükümete sesimi yükseltmezsem, vicdan azabından ileride doğacak çocuklarımın yüzüne nasıl bakardım?
yürüdüğüm yollar, yediğim gazlar, işittiğim hakaretler zerre zoruma gitmedi. hatta evi o kadar boşladım ki; ailem ilk 1 hafta olayları bilmediğinden sebep çamaşırlarımı yıkamadı, işe geç kalacağımı bile bile mutfakta kahvaltı yaparken beni uyandırmadı. 1 hafta da aileme direndim anlayacağınız.
işe pislenmiş kot pantolonla geldim, sürekli sokaklardan 20-30 liraya badı aldım, her gece 25 liraya yakın taksi parası ödedim. hiçbiri umrumda olmadı da, o yitip giden 5 can çok yıprattı beni. ali ismail anısına yapılan şarkıları dinleyip dinleyip gözlerimi dolduruyorum hala. çünkü bu kızgınlığım geçsin hiç istemiyorum. sürekli videolar izliyorum ki yapılan hayinliğin tek bir karesini bile unutmayayım diye. polis bize zulmetti! onlar bizi o meydanlarda tüketmek istedi!
gezi parkı direnişinin kadını erkeği kalmadı artık. onlar nasıl kadın erkek gözetmeksizin copladıysa, biz de kadın erkek olmaksızın isyan ettik.
sorun bakalım direndiğim biri var mıymış? hahaha.
edit: kokar falan demişsiniz ama, kendine güvenen karşı cinsle kapışabilirim bu konuda. ciddili vs.
