ortalarına doğru bıraksam mı acaba ikilemi yaşatan kitap. bence dan brown da yazarken oralarda bir sıkılmış bişey olmuş. durun size bir ters köşe yapıyım derken olay akışının içine etmiş sanki, kim iyi kim kötü anlayamıyorsun.
kitabın başında kurgudur isimler gerçektekilerle benzer olabilir ama alakalı değildir şeklinde bir uyarı yapsa da madem floransayla venedikle ilgili bilgileri tam olarak yansıtıyorsun aynısını istanbulda da yapacaktın. havalimanından kazasız belasız* çıkıp sahil yoluna gelmek, ayasofyanın önüne araba çekmek kolaydı da biz mi yapmadık. hadi onu isviçre konsolosluğuna bağlı kişilere bağladık diyelim, hazarfenle sarnıcın arası 20 dk olur mu gözünü seviyim. adamları sabihada indirip kadını atatürkte indirseydin ya. onu geçtim atatürk köprüsü ne lan. illa bir atatürk geçsin diye mi? madem atatürkten bahsedicektin çarşaflı kadınlar şalvarlı adamlar yerini onun sayesinde şimdiki modern giyimli insanlara bıraktı tarzı bir şey söyleseydin. onun yerine çarşaflı kadınları el ele klasik müzik dinlemeye göndermişsin.
filmi çekilirse skyfalldeki gibi saçma bir istanbul görücez bu şekilde.
kitabın en dişe dokunur yanı dante ve ortaçağ sanat eserleri hakkıdan geniş bilgiler vermesi. insanları çocuk yapmak üzerine az da olsa düşünmeye sevk etmesi. başka bir şey değil.
