benim yaşımdaki* insanlar sevgilileriyle olan kavgalarına, hoşlandıkları kişilerin onlara yüz vermemesine, evlenme teklifi almamalarına, iş bulamamalarına, paralarının yetmemesine, kilo verememelerine takmışken ben neden devamlı "ne olacak bu ülkenin hali?" diye düşünüyorum anlamıyorum.
ciddi anlamda kendimi kahvede okey oynayan emekli amcalar gibi hissetmeye başladım. nasıl bu kadar kör olabiliyoruz? nasıl bu kadar sessiz, tepkisiz kalabiliyoruz?
elimden bir şey gelmeyeceğini bildiğim halde üzülüyorum. bir hastaneler grubunun 2500 aileye ücretsiz tüp bebek kampanyası'na gelen başvuruları duymuştum oranın çağrı merkezinde çalışan bir arkadaşımdan.
istanbul'a gelecek parası olmadığı için yol parasının da karşılanmasını isteyen 6 kızı olan biri erkek çocuk için başvurmuştu dediğine göre. nefret etmiştim tanımadığım o adamdan. her gün mutsuz bir hayata uyanacak, sırf fakir bir ailede doğduğu için kişilikleri 5 para etmeyen ama cebinde parası olanlara köle olacak, belki de hiç sevmediği birine eşya gibi satılacak 6 kız getirmişti dünyaya. sırf anne - baba olmak adına, başkalarının emrinde yaşaması için "ucuz işçi"ler dünyaya getirmek için üst gelir sınırının asgari ücretin 1/3ü olan bir kampanyaya başvurmuşlardı. arkadaşım o konudaki konuşmaları anlattıkça üzüldüm, anlattıkça umudum azaldı. birilerinin sırf türkiye'de ucuz işçi sayısı artsın diye istediği fazla çocukları düşündüm. sırf anne baba olmak için bu bencilliğin yapılmasına razı olamıyor bi türlü kalbim. parayı pulu geçtim, bu kadar kutuplaştırılan bir ülkede ya sevginin güzelliğini öğretemezsem ona? ya o da birini sevmek için "insan" olmasından başka özellikler ararsa?
daha yarına çıkıp çıkmayacağımız belli değil ama ben bunları düşünüyorum sözlük. en kötüsü de elimden gelen hiçbir şey olmadığını bildiğim için kimselere derdimi diyemiyorum.
