Kahve dolu kupamı kapıp oturuyorum masanın başına. Teknolojik çağın teknik çocuklarıyız ya, her gün bu ekran karşısında en az üç saat geçirmek farz olmuş. Sakin sakin kahvemi yudumluyorum. Bir ritüel misali kupanın sıcak kenarı dudaklarımı okşarken, sayfaları bir bir geride bırakıyorum. Ölenler, tecavüze uğrayanlar, internet geyikleri vs. derken birden bir alıntıya ilişiyor gözlerim. Okuyorum. Kanımın yavaş yavaş donduğunu hissediyorum. Böylesi aniden donmasından daha kötüymüş fark ediyorum. "Yanlış okudum herhalde" diyorum. Tekrar gözden geçiriyorum. "Göklerde düğünümüz var. Mavi Marmara'da şehit olan Furkan'a Esma'yı istedik rabbimizden."
Kapatıyorum sayfayı. Arkama yaslanıyorum. Cümle kulaklarımda yankılanıyor. Rahat edemiyorum. Kahvem daha yarısına bile ulaşmamış. Bir yudum daha alıyorum. Buruyor dilimi. Tadı kaçmış sanki. Bırakıyorum fincanı. Dağınık masanın üzerinde yalnızlığına terk ediyorum onu. Yatağa ilerliyorum. Uzanıp, ellerimi başımın altında birleştiriyorum. Düşünüyorum. Sokakta öpüşen çiftleri yargılayanlar ölülerini seviştirmeye ne kadar meraklı! Dirilerin tenlerinin birbirine temasına tahammül edemeyenler ölülerin gerdeğinde sözcülük etmeye ne kadar gönüllü. " .şehit olan Furkan'a Esma'yı istedik." ". Furkan'a Esma'yı istedik rabbimizden." Bu nasıl bir sapkınlık böyle diyorum. Pornografik yanı ağır basan bir sömürü... Ölülerin ardından kalanların duygularını istismar etmeye çalışan pornografik ajitasyon.
Birden Cemal Süreya'nın dizeleri geliyor aklıma. "Sevişti bir bakir ile bakire, erkeğe milli dediler kadına fahişe." Furkan ve Esma'yı düşünüyorum. -Ölme nedenlerini umursamıyorum. Bu yaşta ölmüş olmaları yeterince korkunç zaten benim için -. Ölüyken onları bu şekilde yan yana koyanlar her ikisi de diriyken yan yana oturduklarını görünce ne yaparlardı acaba? Hele bir de el ele falan görselerdi. Nasıl olurdu tepkileri? Bazı şeylerin hoş karşılanması için ölmek mi gerekli? Yaşamayanların fantazilerine bu kadar kafa yoranlar, yaşayanlar için aynı şeyi yapsalar keşke. Ölülerin değil fanilerin mutluluğunu düşünseler mesela. Ya da geriye kalan Furkanların, Esmaların, Alilerin, Ayşelerin vb. bedensel özgürlüklerini, haklarını savunsalar keşke diye fısıldıyorum kendime. O zaman ölenin, gidenin ardından bu tür kurgulara gerek kalmaz. O zaman bu yaşta gidenler olmaz diyorum. işte o zaman dünya daha yaşanabilir bir yer olur bunu biliyorum...
