eğer bir yenilik arayışı içerisinde değilseniz ve bu yenilik siz istemeden hayatınıza girmişse, sürekli olarak eski arkadaşlarınızı hatırlayarak üzüntüye boğulmanıza neden olur. aslında kimi zaman bu yeni arkadaşların sohbetleri ve kişilikleri oldukça iyidir, fakat her bir konuşmada, "keşke şu burda olsaydı, şu'nu da çok özledim" diye sizi iç çekişlerine gömen durumdur.
katlanılması zordur. kelimelerle anlatmaya çabalamak da yeterli değildir. yaşayan bilir ne büyük bir darbe olduğunu. gün, boğazınıza takılır. bu yeni arkadaş ortamından ayrılamayacağınız ya da evinizden çok uzakta bir yerde bulunduğunuzda, ansızın çocuklar gibi ağlama krizine girip, "memeti, ezgiyi istiom ben böhühü hık! " diye cenin pozisyonunda kıvranırken bulursunuz kendinizi.
işin kötüsü, siz bir durumdan ne kadar çok nefret ediyorsanız, hayat inatla getirip onu önünüze koyuyor ve en sonunda da soğumuş duvar gibi bir kalple ortalarda kalıyorsunuz.
