Hiç unutmam okulun folklör kolundaydım. Ve her ay belirli bir para götürüyorduk. Bizden 1 hafta önceden isterlerdi parayı. Ve bizde ailelerimize haber verirdik. Maalesef babam parayı vermemişti o ay. Ve ben utanıyordum sürekli parayı götüremedim diye. Zaten mali durum ortalamanın altındaydı o zamanlar. Tabi ben daha çocuğum pek anlamazdım o durumları. Bir sabah babamın cebinden para almaya karar verdim. Onu alıp okula götürecektim. Benim üstüme kalmaz diye düşünmüştüm. Ve dediğim gibi yaptım parayı aldım ve okulun yolunu tuttum. Tam evden çıktım yaklaşık 5 metre falan yürüdüm ki arkamdan "hakaaan" diye bir ses duydum. irkildim, ablamın sesiydi ne yaptığımı bilmeden, sanki parayı aldığımı biliyor gibi döndüm ve "valla okula götürcektim abla, kendim için almadım" dedim. Kendi kendimi yakalattırmıştım. Neyse ki babam o parayı benim için ayırmıştı. Okuldaki arkadaşlarıma Rezil olmadığım için mutluydum. Önemli olanda buydu ya o an için. Küçümsemeyle bakan gözlere maruz kalmamak...
