özdemir asaf sayesinde tanıştığım kavram... Özdemir Asaf, yanılmıyorsam "Do" isimli şiirinde şu dizeyi kullanır:
"ben hep kendine çıkan bir yokuştum"
Bu dizede ilk aklıma gelen düşünce "bir varolma biçimi olarak yorgunluk" oldu. Aynı sisfos efsanesinde olduğu gibi kayayı en tepeye taşıyıp, sonra kayanın yuvarlanmasına tanık olup, baştan yeniden kayayı itmeye benziyor bir yokuşu çıkmak. Bu haliyle yokuşlar gündelik hayatın mitolojisi gibime gelir. Yanlara çakılmış evlerin gerçekliği beni inceden düşündürür; cidden o evler orada mıdırlar yoksa benim yorgunluğumdan ötürü gördüğüm bir sanrı mı? Elbette cevabım ikincisi olurdu. Çünkü bir mitolojinin içinde nasıl yaşardı ki insan? Anca anlatılmalıydılar. işte özdemir asaf'ın o "kendine çıkan yokuş" ifadesi de bu noktada etkili:
kendini anlatan bir masal, bir mitoloji... Ne acıdır ki dinleyeni de kendidir!
