homofobik toplumun bir renkten bile nasıl çekindiğinin göstergesidir. Öncelikle taş merdivenler üzerine düşünmek lazım: anımsayışın "sus" halidir. bir taş merdiven görülünce olan ilk şeydir susmak. sonrasıysa ziyadesiyle detay! bir hüznü vardır taş merdivenlerin; taşın doğasında bulunan aşınma durumu yine geçerlidir. bu sefer eskiyip uzaklaşan taşın kendisi değil onu eskitenler yani üzerinde yürüyenlerdir. şiirsel yanıysa o taşın aşınmasına adımların da eşlik etmesidir. su nasıl ki kayaya çarpar bu sefer de telaşlı, korkak, hüzünlü bir adım aşındırır onu.
taş merdiven basamaklarıyla onca çoğulken arşınlayan kişinin yorgunluğuna benzer şekilde her adımda biraz daha tekilleşip yalnızlaşması üzücüdür.
Goethe'ye göre "renkler, ışığın eylemidir" diye tanımlanırken güzellikten ve renk cümbüşünden korkmak neden? sorun salt renkler değil, o renklerin ait olduğu sanıldığı oluşum. Kırmızı lgbt'den önce de kırmızıydı; sarı lgbt'den önce de sarıydı; mavi ki her zaman edip cansever'i çağrıştırır. Demiş ya usta; mavi ki bir huydur bende...
Evet, basamaklar yeniden griye boyandı; bir şey olmamanın, resmiyetin en karaktersiz rengine boyandı. Çünkü bazılarına göre renkler onların istediği anlama gelir. Hayır, renkler ışığın anlamıdır!
