bizzat kendi rüyamda yaşadığım olaydır. rüyanın üzerinden seneler geçmesine rağmen, halen daha ilk gün tazeliğinde beynimin bir köşesinde durur.
yüreğinize ağır bir yük biner, ne söylenecek bir şey vardır, nede yapılabilecek bir şey. o kötü olayın ardından yavaş yavaş fiziksel görünümü silinmeye başlar aklınızdan. olayın üzerine senelerde eklenince küçük bir hayal hatırlamanıza yardımcı olur onu, gözleriniz dolar tutamazsınız kendinizi. işte o zaman anlıyorsunuz ki sizi hayata bağlamak için ne kadar gerekli bir kişilik olduğunu. annelerimizin hiçbir zaman emeğini ödeyemeyiz. yapmamız gereken tek şey onları üzmemektir.
