bundan yaklaşık 25 sene evveline kadar bursan'nın hemen hemen her sokağında tulumbalar vardı. iki üç kez kolu indir kaldır yaptığınızda gürül gürül akardı...
günlerden pazar, ödevler bitmiş, sabahtan başlayan futbol macerası için yerimizi almıştık. cumhuriyet ilkokulu'nun bahçesi yine alabildiğine kalabalık...
tanıştırayım, ben simoviç, önümde ulvi, hemen yanında semih, önde uğur, yanında atom karınca rıza, ileride feyyaz ve tanju.
bizim takım galatasaray ve beşiktaşlı arkadaşlardan oluşuyordu. rakip de fenerbahçe ve tek tük bursaspor.
kalede schumacher, önünde sedat 3, müjdat, biyediç, tuliphan, rıdvan ve rahmetli selçuk.
10 da devre 20 de biter.
saat sınırı yok, götümüzden ter damlar, ama yine de aldırmadan devam ederdik...
maç arası molası, suyun bünyede tükendiği anlar, işte tam o sırada sokak çeşmeleri devreye girer...
üçerli beşerli ayrı ayrı çeşmelere koşar, kah tulumbadan, kah kurnaya akan sonsuz oluktan içerdik kana kana.
sırf bu sebepten bile yaşanabilir şehir.
eskisi gibi her sokakta çeşme kalmadı ama çeşmeden su içmenin mümkün olduğu üç beş şehirden biridir.
