louis aragonun çok önemli şiiridir. bense bu şiiri daha farklı bir açıdan okuyorum. özellikle "mutlu aşk yoktur" cümlesi bu anlamda önemli. peki neden mutlu aşk yoktur? aşk dediğimiz şey hazcı bir yaklaşımla bir âna özgü mutluluk hissi olarak tanımlanıyorsa o zaman değil mutluluk ortada aşk bile yoktur. oysa aşk dediğimiz olgu özünde körlüğü değil derinliği barındırır. bu yüzdendir ki aşkın mutluluğunu bir âna sığdırmaya çalışmak budalalıktan öte bir şey değildir.
bir romanın, öykünün, şiirin yazım sürecini ele alın. veya bir resmin, heykelin yapımını! bu örnekler daha da çoğaltılabilir. buradaki ana uğraş aşk ile yapılan eylemin o sonsuzluğu içinde evrimleşmektir.
evet, mutlu aşk yoktur. çünkü âşık olan kişi her an sevdiği şeyin veya kişinin bir yanını, özelliğini keşfederken -dahası- her seferinde yeni bir âna açken tek bir âna sığmak onu nasıl mutlu edebilir?
