yakın zamanda bitirdiğim, uzun süredir en keyif aldığım kitap.
klasik popüleri taşlayalım ya da övelimcilerden uzak kalarak, fikirlerimi yazacağım.
öncelikle dan brown'un bütün kitaplarını okudum, dijital kale ve kayıp sembol dışında hepsini de çok beğendim (favorilerim melekler ve şeytanlar ve ihanet noktası ). kendisinin okuduğum ilk kitabı ( daha çılgın popüler olmamıştı ) da vinci şifresiydi.
ama, melekler ve şeytanlar'ı hayatımda hiçbir kitabı okumadığım şekilde bir gecede bitirmiştim ( ah gençlik ).
cehennem'e gelirsek eğer, kitabın ilk 500 sayfası neredeyse bir tarih kitabı gibi. brown'u, fazla tarihsel bilgi kullanıyor, zaten bilinen şeylerle sayfa dolduruyor diye eleştirenler var, ben bu eleştirilere katılmamaktayım. Çünkü, bu bilgileri güzelce vermek, sıkmadan anlatmak bence her baba yiğidin harcı değil. kitabın son 100 sayfası ise, son zamanlarda çok tartışılan fikirlere ve kantarı kaymış etik kavramına bir bakış gibi, hem öğrendiklerim hem de tekrar üstünde düşündüklerimle, gayet keyif aldım son 100 sayfadan.
--spoiler--
kitap yine ters köşelerle geliyor, kimin ağzından çıktığı belli olmayan kısımlar, dostun düşmanın sürekli değiştiği hikayeler vs vs derken, bir ara langdondan bile şüpjelendim.
--spoiler--
eğer benim gibi bir dante hayranıysanız, assassin's creed'in ezio'nun başrolünü oynadığı oyunları baştacınızsa, herhangi bir dine ait olmadan, dinlerin mimarilerini seviyorsanız, rönesans dendiğinde bile keyiflenen biriyseniz ve son olarak, dünyanın kalabalığından rahatsız oluyorsanız, bu kitabı mutlaka okuyun.
not: kitabı okuduysanız, kitaptaki filozof biyoloğun fikirlerini tartışabiliriz, bir mesaj uzağınızdayım.
