Gerçekliği yokluğunda olandır, daha çok öyküdür...
Belki tırnaklarımın bu kadar uzamasının nedeniydi ölememek ama daha çok yaşamaya yeltenememek. Kimi zaman kendimi bir mezar gibi görüp, içime gömülen bu ruhun kemiklerini aramaya koyuluşumdu anlatmak istediğim. Çokluk otobüs durakları ve kelime hazinelerinden mütevellit bir coğrafyaydı... Hiçbir önemi yok bunların, asıl önemli olan başarısızlıklarımdır; mesela kötü bir cüceyim veya yeryüzünün en kötü iyisiyim, bir de dünyanın en gereksiz yaşayanıyım. Nasıl bir anlamım olabilir ki? işte hikâyenin başlaması da tam buraya denk düşüyor, yani benim gereksizliğime... sıradan bir sabah ve ben her zaman ki gibi 1,82 boyumdaydım. Gözlerim sıradan kahverengiliğinden öte bir şey görmüyordu. Gözün bu egoistliğinin bile bir anlamı olması ne acı!
