Kanser zor şeymiş be dedem! Senin gibi güçlü bir adam bile günden güne nasıl eritebiliyormuş ama sen bu halde bile o hain hastalığın karşısında aslan gibi güçlü kalmaya çalışıp gülücüklerinle onu yenmeye çalışıyorsun. Yapamayacağını bile bile... Son gülüşlerin olduğunu bile bile...
Senden başka dedem yok benim, bir tek seni tanıdım. ve kimse erimedi gözümün önünde sonsuzlar diyarına göçerken. O yüzden güçlü olamıyorum dedem, senin gibi
olmayı beceremiyorum.
2006 yılında kalp kapakçığın değiştiğinde herkes çok korkmuştu dedem, çünkü astımın vardı. O ameliyat masasındab kalkamayabilirdin. Herkes ağlarken ben ağlamamıştım dedem. Öleceğine inanmıyordum. Seni bu halde görmeseydim buna hala inanmazdım ya neyse. Bir şey olmadı sana o ameliyatta, beni şaşırtmadın.
Annem babam ayrılacağı zaman aldın karşına beni konuştun sanki yaşım o kadar küçük değilmişim gibi. Sanki gerçekten büyümüşüm gibi.. Ben okumaya şehir dışına gittim, babamdan çok baktın bana. Hakkını nasıl öderim? Ödeyemem işte dedem, ödeyemiyorum. Sen yanımda acılar içinde kıvranırken ben bir şey yapamıyorum. Elim kolum bağlı. Boğazımda bir düğüm, sadece sana bakarak oturuyorum.
Akciğer kanseri oldun dedem, sonra onu yendiğini duyduk. Nerden bilecektik ki karaciğere sıçradığını? Üstüne bir de penkreas kanseri oldun. Allah seni yanına bir an önce almak için sabırsızlanıyor dedem. Bana 'ne zaman gidiyorsun tekrar okula?' diye sordun 'eylülün sonunda dede.' dedim. Evet, dediğin gibi daha çok var gitmeme ve sen bir daha beni yolculayamayacaksın. Bir daha seni aradığımda kimsenin diyemediği gibi içten 'dedemm' diyemeyeceksin bana.
Bir deri bir kemiksin artık. Her yanın mosmor. Nefes alamıyorsun, acı çekiyorsun, su içsen geri çıkartıyorsun, serumlarla yaşıyorsun. Bu halde bile bizke dalga geçiyorsun, güldürüyorsun. Keşke elimden bir şey gelse be dedem, gelse de yanımda kalsan daha uzun süre. Gelse de kumpir yemeye gitsek yine birliktr, gelse de çocuklarından çok okumasını istediğin torunun mezuniyetini görsen. Ah be dedem böyle gitmesen...
