şahsımın da dahil olduğu bazı kişilerde fobi raddesine gelmiş karabasan.
keyifli bir alışveriş esnasında yüzük göze çok hoş gelir. kimbilir ne kadar da güzel durabilir. yavaşça yarı sabitlenmiş yerinden alınır; rahatça* yüzük parmağına takılır. kişi alıcı gözlerle parmaklarına odaklanır, sahip olduğu kıyafetlerle o yüzüğün kombinasyonlarını kurar. neyse sonunda aklı yatar ya da beğenmez; kasaya götürmek ya da yerine koymak için ilk hamle gelir. gıdım kıpırdamayan edepsiz yüzük giderek yüzsüzleşmektedir. o kadar insanın arasında çok salak surat ifadeleri ve diğer elin müthiş baskısıyla korku dolu dakikalar başlar. ya kangren başlangıcıysa ? peki ya ebediyete dek istenmeyen bir takı size saplanıp kalmışsa ? etraftakilere çaktırmamaya çalışıp, bismillah diyip tekrar bir denemeyle yüzüğün vücudu terketmesi umulur. bu durum ya birinin yardımı ve zeytinyağlı ile, ya da yedinci denemede "zınk" diye son bulur. tabi ki malum mağaza hızlı adımlarla terkedilir.
hem kolye, küpe, halhal ne güzel takılardır.
