Bir kadının vefatı üzerine ikiz çocuklarına okunan vasiyetle başlıyor filmimiz. ikizlerden jeanne'e babasını, simon'a ise abisini bulma vazifesini veriyor rahmetli nawal. sonra flashback'lerle bi nawal'ın gençliğine gidiyoruz, bir çocukların araştırma serüvenine. nawal ortadoğu'da yaşayan hristiyan bir kadın ve o yıllarda savaş hakim. savaşın baştan sonra ne kadar iğrenç, tahrip edici bir şey olduğunu gözümüze değil, kalbimize iyice yerleştiren bir film. işkenceler, öldürülen ve kaybolan çocuklar, gözü yaşlı analar.
film inanılmaz vurucu bir sonla bitiyor. ayrıca zaman kavramı izleyiciye bırakılmış, "10 years later" tarzı geçişler yok yani. bi bakıyorsunuz, nawal'dayız, bir bakıyorsunuz jeanne'de. filmin senaryosunun temel taşını oluşturan ve çocuklara verilen mektubu ulaştırma hikayesi çok saçma geldi. kadın hayatının mahveden gerçekle yüzleştiğinde ve bunun ne kadar acı olduğunu bilmesine rağmen, bir de öldükten sonra bunları çocuklarının omuzlarına yükleme arzusu nereden ileri geliyor anlamak mümkün değil. tabi böyle bir şey olmaza bu şaheser filmi izleme fırsatı olmayacak ama insan kendini nawal'ın yerine koyduğu zaman * heralde o sırla mezara giderdim ben diyor. ne çok acı var bu dünyada.
cuma akşamı falan seyretmeyin, hafta sonunuz araya gider, zira akıllara ne zaman nawal gelse yüzdeki gülümsemeyi götürüyor. o yüzden yazarın tavsiyesi pazar gecesi izlenmesidir, zaten boktan bir gün olan pazartesi daha boktan bir hale getirilebilir bence, sıkıntı yok yani. 2 saat 10 dakikadır film bu arada.
