Acaba az önce kız kardeşime bu durumu açılsaydım bana ne derdi. Zaten bir şeylerin normal olmadığının farkında. Normal olmayan ben değilim davranışlarım. Olmadığım bir kimliğe bürünmekten yoruldum. Ailemi üzmemek adına bir bedende 2 kişilik barındırmaktan sıkıldım. Sosyal hayatta eşcinsel kimliğime bürünüpte, kapıdan içeri girdiğim an olmak istemediğim hetero bir kimlik yaratmanın ruhumda açtığı yaraları da anlayamazsınız.
Neden böyleyim? Sorusunu artık kendime sormayı bıraktım. Ben böyle olmaktan gurur duyuyorum. Sırf Sizler beni ötekileştiriyorsunuz diye kendimi değiştirmeye çalışamam. Çocukluktan beri böyleyim ben hep kadınları sevdim. Daha 6 yaşındayken annemin en yakın arkadaşının kızıyla aramda geçen masum evcilik oyunları sırasında hissettiklerimi anlayamazsınız. Annemin arkadaşı her geldiğinde gözlerim onu arardı bir an önce gelipte benimle vakit geçirsin isterdim. ilk masum ve karşılıksız aşkım oydu.
Bazen içim içime sığmıyor. Söylesem diyorum bitse her şey.. Ama biliyorum çok yıpranacaklar. Annem kızının hiç bir zaman evlenip, çocuk sahibi olamayacağını bilseydi ne yapardı acaba? Türkiye'de eşcinsel evlilik imkansız. Bizler asla sevdiğimiz insanla evlenip yuva kuramayacağız. Çocuk sahibi olma hayallerimizi gün yüzüne bile çıkaramayacağız.
Şimdi gencim ve dışarıda yönelimimi özgürce yaşıyorum fakat ya yaşlanınca? Şşştt anlamasınlar ayıplarlar korkusuyla yaşayan eşcinsellerden mi olacağım? iş hayatımda rahat olabilecek miyim? Hepsinin cevabı zaten kendinde.
Ben devamlı her sorana evet eşcinselim demek bile istemiyorum. Sen her muhabbet ettiğine evet heteroyum diyor musun ki? Benim yöneliminden sana ne? Neden her zaman ötekileştiriliyoruz?
Tüm bunları düşününce içimi kara umutsuz bir bulutlar yığını kaplıyor. Ah kızım seni anlamayacaklar. Sus yıpratma kendini duygularını içinde yaşa....
