içim öyle sıkılıyor ki, kendimin yetenekli olduğuna inandırıyor beni bu sıkıntı.*
Yaşamsal faaliyet ve ruhsal beslenmelerimi gerçekleştirdiğim odanın beni yansıtmıyor olmasını birden kınadım ve gerekli işlemler için zihnime başvuruda bulundum. Sen ki genç yetenek, çeyiz hazırlamadın bari bunu yap diyerek ayağımı çektim debriyajdan.
5 yaşımdan beri sevgililerim olan kalemlerim ve hayallerimi aldım dibime. Bir şeyler yapabilen biri olduğuma kendimi o kadar inandırmıştım ki, bununla uğraşırken ne yapacağımı düşünmek opsiyonsuzluğuna yandığım aklıma gelmemişti. Sonuçta bu ölü oda canlanacaksa benim sevdiğim nesnelerle olmalıydı.
Şimdilik sadece dolabımla ilgilenebildim. Dolabıma baktıkça Picasso halt yesin, genç tasarımcılar dizini kırsın otursun ben geliyorum diye haykırıp tombul kolumu öpüyorum falan.
Saatlerimi vererek yaptığım Gogh tablosunu da yapıştırdığımda sanatçı sertifikam olarak dolabımı yanımda her zaman taşımak istedim.
Bütün bu düşüncelerin içinde paçaları sıyırmış şapır şupur koşarken sanat penceresini sildiğimin babam geldi. Minikliği şüpheli bir kızken olduğu gibi eserimi gösterdim. Ama ben minik değildim babamda eleştirmen. "Bu ne lan?" diye enseme vurdu ve baharında olan sanat hayatımı halının altına süpürdü. Bunu sen mi yaptın, yok bu tablonun aynısını falan böyle darbeler alırken pembe panjurlu hayal dünyam Transilvanya'daki korkunç şatoya dönüştü.
Ben ve dolabım yine de sevişiyoruz. Babamda beni tuhaf kızım diye seviyor ki küpesinden öperim.
Neyse ki Derya Baykal krizim geçti, iyiyim.
