'yaşadıklarımdan pişman değilim, öfkem yaşayamadıklarıma' demiş ya şair, benzer bir öfkeye sahip benliğim,
dün topladım tüm arkadaşları, havadan, sudan, şurdan, burdan derken geçsin istedim vakit, bir anlık da olsa çık diye aklımdan, çık diye usumdan, çık diye hayatımdan.
seni sevmiyorum diyebilmeyi ne çok istedim dün fakat çözemedim ki ellerimi, zifir saçlarının hayalinden, alamadım ki kör olası gözlerimi, çekemedim ki çatlak dudaklarımı senden.
hayal olduğu şüphesiz, gerçeğinden farksız...
bir deniz gibi çalkalanıyor odamın tavanında varlığın, almamışsın bilerek, kalmış orta yerde bakışın, duruşun, benim oluşun...
ama bilirim yok çaresi
sensizliğin sesi ve sesimin sensizliği, eriyor sigaramda yanarak ve eritiyor aklımı, fikrimi...
dön diye söylemedim hiçbirini, hiç değilse adı belli yokluğunun; soğuk ve soluk bir efkar, yana yana üşümek, sensizlik...
lakin bir adı yok varlığının,
tarifi yok verdiği acının, elimde olmadan, senden gelene verdiğim müsamaha
ne bir gerçek, ne bir yalan, gelme sakın, varlığın mutlak muamma...
zaman acıtarak geçiyor içimi
ellerim bilinçsiz yoluyor saçımı
kara gölgeler doluyor içeri
birinin birinden korkunç biçimi
gelme sakın, gelişin bir ömrü yakmaktır
unutma sakın, unuttum demek bile hatırlamaktır.
