itiraf ediyorum diye başlayan entrylerdir.
itiraf ediyorum fazla duygusalım ama duygularımı anlatmayı beceremiyorum. kimsenin önünde ağlayamıyorum. sadece yalnız olduğumda ya da karanlık yerlerde ağlayabiliyorum. ağlamak bana suç gibi geliyor. birinin önünde ağlamak bence güçsüz olduğumu simgeliyor. oysa ki yalnızken ağladığımda kendime geliyorum, daha net düşünmeye nedenleri bulmaya başlıyorum. ağlamanın bu kadar anormal olduğunu düşünmeme rağmen gülmemek bana yanlış geliyor. sanki insanları güldürmediğim zaman onlarla derdimi paylaştığım zaman onları meşgul ediyor hatta bunaltıyorum. şaşırmak, gülmek, korkmak vb. hepsi benim için ne kadar doğalsa ağlamak bir o kadar yanlış, yasak. ben kötü hissedemem. üzgünsem bunu kendi içimde halletmem gerekir. insanlara kolay kolay dertlerimi anlatamam. ben sokakta tanımadığım birini ağlarken görsem, bana derdini anlatsa onu teselli ederim ama ben başkasına güvenip anlatamam. başkalarının her yaptığı normal ben yaptığımdaysa bunlar gizlenmeli. belki bu özgüvensizliktir, belki de diğerleride böyle düşünüyorlardır. bunu bilmiyorum ama çok zor güveniyorum ufacık bir derdimi bile anlatmak benim için zor. özellikle konuştuğum kişi karşımdaysa. neyse çok uzattım kısaca kötüysem saklarım kolay anlatamam, iyiysem karşımdakini çok mutlu ederim.
