--seçtiklerim--
Yalnız kalmaktan korktukça yalnızlığım artıyor.
insanın sürekli yaşadığını hissetmesi için, bazı değişmez ölçülere başvurması iyi oluyordu.
Bu demek kiler beni her zaman rahatlatırdı.
Çünkü demek ki diyemeyeceğim bir yere gelmiştim.
iyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar. Ya da hiçbir şey çıkmaz.
iki işi birden düşünemiyordum. Bu yüzden çok kaybım oldu. Yoksa, araba filan almam işten bile değildi.
Ne zaman vaktin var? dedi. Her zaman. Ona bu sözü söyleyemedim tabii. Her zaman vakti olanlara saygı duyulmaz.
Ben bir şeyin taklidiydim; fakat, aslımı bile doğru dürüst öğrenememiştim.
Belki de ölürdüm. Belki de ölmemek için, hiçbir işin sonuna kadar gitmiyordum. Böyle küçük çalışmaların üst üste eklenmesiyle doluyordu zaman. Ben de kelimeleri birbirine yapıştırarak yaratıyordum zamanı.
Çünkü sevmek yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi.
Hayır, belki de kendimi yaşanacak güzel günler için saklamamıştım: belki de sadece duygularımda her zaman biraz geç kalıyordum.
Beni anlamıyorlardı. Zarar yok. Zaten beni, daha kimler anlamamıştı.
Memur da olsaydım, başarıya ulaşamayacaktım; zaten memur olmak, başarıya ulaşamamak demektir.
Bir türlü öğrenemedik şu tabiatı. Bu yüzden ölüp gidiyoruz işte.
