13 yıl yaşadığım yerden taşınmıştık. bütün arkadaşlarımdan ayrıldım, yeni geldiğimiz yerde kimseyi tanımıyorum ve de sınıfta gelir gelmez benim sınıfın en popüler kızının sevgilisinden hoşlandığıma dair dedikodular çıktı.*
sınıfta kimse, ama kimse benimle konuşmuyor, günaydın diyorum cevap yok.
eve giderken vedalaşabileceğim bir arkadaşım yok.
yalnızım yani sınıfın ezik kızıyım.
bir gün eve geldim, o gün sınıfta itiraf yazılmıştı.
herkes kağıda düşüncelerini yazıyor ama isim yok.
sınıf 40 kişi ve 39 tane kağıttan ''pangea'yı hiç sevmiyorum.'' yazısı çıktı.
diğer bir tanesi de benim, ''eski okulumu çok özledim.''
eve geldim, bütün akrabalar eve toplanmış, kalabalık baya, tuvalet'e girdim hıçkıra hıçkıra ağladım. ciğerlerim yanmaya başladı ağlarken o kadar ağladım.
neden beni sevmiyorlar diye ağladım. tek arkadaşım, kardeşim gibi sevdiğim arkadaşımdan koparıldığım için ağladım. hiç unutmam emine diye bir kız vardı sadece o benimle konuşurdu. o bile pangea'yı sevmiyorum. yazmıştı ya, en çok koyan da o olmuştu zaten.
