ilkokul ikinci sınıfta nedenini hala anımsayamadığım bir nedenden ötürü sınıf arkadaşımla kavga etmiştik. tek hatırladığım yüzüme art arda yumruklar attığı ve benim sinirden ağlayarak (bkz: sinirden ağlamak) üzerine doğru yürüdüğüm. o an dünyadan kopmuş gibiydim ve sanki hiç birşey hissetmiyordum. sadece tek bir yumruk attım ve bu yumruk, dudağının yarılmasına neden olmuştu. benim de elimde ufak bir yara oluştu. bu yumruk kesti kavgayı kesmesine ama o an sırf öğretmene şikayet etmesin diye barışmıştım onunla. sonuçta o da çok yumruk atmıştı ama yaralayan bendim ve suçlu durumuna düşecektim. ben bu korkuyla, arkadaş da ikinci yumruğu yeme korkusuyla, ellerimizi uzattık ve barıştık. yine de o an hayatımda bir milattır. o günden sonra ne kimseye yumruk attım, ne de kimseden bir yumruk yedim. öfkemi kontrol etmeyi sanırım o gün öğrendim.
