ülkemde çok vardır, özellikle başucunda gözlerimi ilk açtığım insan; annem, annen, anneler... ilk önce kendini düşünmez, hep evlatları, hep o kıyamam dediği evlatları ve belki de bu yüzden üzülmeye mahkum kalırlar çoğu zaman. hayatları hep başkasına bağlıdır, o sevdiği kişi olmadan asla yaşayamazlar. bir nedenden ötürü kendini görmezden gelir, arzu ettiklerinden feragat eder. hayatı ben merkezli yaşamazlar ama söz konusu bir başkası olunca düşünceli, saygılı, anlayışlı olurlar. bir başkası yüzünden hayatları paramparça edilmiş olsa dahi yaşamaya çalışırlar. komşusuna hak verir, bir ihtiyacı varsa karşılamaya çalışırlar; komşusundan zarar görmüş olsalar dahi.
