bir kesim der ki bilgi acı getirir. bilmeyeceksin, acı da çekmeyeceksin. mutluluk acı çekmemekse şüphesiz ki bilgisizlik / cehalet mutluluktur. (bkz: ignorance is bliss)
lakin uygulanabilir bir yanı yoktur bu önermenin. hele ki içinde bulunduğumuz bilişim çağında "bilmemek/habersiz kalmak" neredeyse imkansız. ki mümkün olsa da bilmeyen cahil bir insan olarak ne ifade eder insanlığımız?
5 yıl felsefe eğitimi almış biri olarak kişisel çıkarımım ise şu yönde: mutluluk "an"dır. her "an" mutlu olabilir miyiz, hayır. ama mutluluğu oluşturan şeylere baktığımızda aslında onun sadece mutlu "an"lardan oluştuğunu görebiliriz.
umarım yaşam adına ip ucu veriyordur söylediklerim. mutsuzsan kalk yerinden, silkelen kendine gel, seni mutlu edecek bir şeylere yönel. bazen harekete geçip sadece o şeye yönelmek bile bir çözüm başlangıcıdır. unutma; sadece anlık basit hazlarla mutlu olduğun anlar kısıtlı olacaktır ve sürekli mutlu kalabilmek için peşinden koşturduğun bu hazlar seni yoracaktır. halbuki uzun süre etkisi kalacak olan "haz"ların peşinden gitmelisin. beynini değil ruhunu tatmin et; çünkü beyin yaşlanır ölür, ama ruh zamandan bağımsızdır, ebedidir. ruhunu tatmin ettiğin o "an", kendiliğinden diğer "anlar"a da yayılacaktır.
bir şey daha... mutluluk, mutsuzlukla var olur. eğer mutsuzluk diye bir şey olmasaydı mutluluk da olmazdı, varlığını fark edemezdik. dolayısıyla "ulan tam mutlu oluyorum ardından yine mutsuzluk geliyor" şeklindeki bir kaygı saçmalıktır! mutsuz olmadan, mutluluğun varlığını bilemezdin. mutsuzken bile mutluluğun hayali vardır, mutluluk başlı başına "vardır" yani. sen mutsuzken mutluluk, "umut" olarak içinde vardır. umudunu kaybetmişsen asla mutlu olamazsın. dolayısıyla mutluluğa götüren en büyük etkenlerden biridir "umut".
bu yazdıklarımı okuduysanız önerim: "schindler'in listesi"ni izleyin.
