çok fazla mutluyum aynı zamanda mutsuzum ve korkuyorum. mutluyum çünkü yeni bir eve taşınacağız ve benim şu yaşımda ilk defa kendime ait bir odam olacak istediğim gibi düzenleyebileceğim bir odam olacak. mutsuzum çünkü doğduğumdan beri bu küçücük evdeyim camdan bakınca tüm çocukluğumu görüyorum onun dışında şuan bile mahallenin ufak sümüklü çocukları benle oynamak isterler bayramlarda kandillerde sokakta onlarla beraber şeker yerim camdan top atarlar ordan oyunlarına katılırım saklanbaç oynarlarken yerlerini söylerim ama bu bile onları mutlu eder yaaa jelibonlu menemen yapma ama kih kih kih diye gülerler onları çok seviyorum. ama olsun yine her zaman o ufaklıkların yanına geleceğim çok uzağa gitmiyorum ki pıtırcıklarım. çocuklar gerçekten sevgiden anlıyorlar. korkuyorum çünkü... korkuyorum işte çok hemde...
