bugünki ile 3 etti. nefes alamıyordum, ve kimsenin umrunda değildi. yine ailevî meseleler..ve yine dışlanan, sevilmeyen ben. bilinçaltım ne diyor..üvey miyim neyim ya. ağla ağla boğuluyorum böyle. boğazım acıyor, tıkanıyor. gidicem merak etmeyin diyorum hıçkırarak, zorla. ve bakmıyorlar bile bana. eşyalarımı aliyim diyorum vermiyorlar. bizim onlar diyorlar. öylece çıkıyorum dışarı perişan halde..önümü görmeden yürüyorum..sonra annemin kuzeni beni farkediyor. ben de anlamasın diye iyi gibi yapmaya çalışıyorum menzilinden çıkana kadar. arkamdan bir şeyler söylüyor.. gece gece nereye gidiyor bu böyle, ne işler karıştıracak kimbilir tüh tüh.. vs.. şeyler diyor. iyice kontrolümü kaybediyorum. yolda birkaç çocuğa rastlıyorum. 8-9-10 yaşlarında. ilk başta bana sataşıcak gibi duruyorlar, sonra kaçayım derken bakıyorum tebessüm ediyorlar bana. bir anda kendimi yanlarında buluyorum. küçük bi erkek çocuğunun kafasını okşuyorum ben de tebessüm ederek. o da bana bakıyor sevinçle. sokak çocuklarıymış galiba masumlar.. yanlarında kalmamı istiyorlar.. gerisini hatırlamıyorum..
