sanırım büyüyoruz. ve biz büyüdükçe; caddeler küçülüyor, tahammül azalıyor, saygı tükeniyor.
eskisi gibi değiliz, hiç olmayacağız. tükenmişliklerimizi uzun uzun masalara yatırıp, pişmanlıklarımızın şerefine bir bir içeceğiz. bakarsınız boğazımıza gelip çöreklenen düğüm o an çözülüverir. 'şerefe' diye kalkan her kadeh, bakarsınız beraberinde huzuru da getirir. imkan dahilinde tüm bu sayılanlar, yapılabilecek şeyler belki ama 'yapmaya gücün var mı?' diye soranımız yok.
hepimiz günü gelince, kendi bacağımızdan asılmaya bekleyen koyunlarız. hayat getirdi bizi ta buralara. düşüncelerin hiç ölmüyor olması ne acı değil mi?
