yalnızlık kimi zaman rahatlatır insanı. ne de olsa her kalabalık, içinde ruhlarını satmak için bekleşen hainleri barındırır. bu ihanet çemberine düşmek ne kadar azap verici ise vicdana, çemberin dışında kalmak da bir o kadar ferahlatıcıdır.
öte yandan bir de yalnızlığın taşınmaz yükü vardır ki Goethe çok güzel anlatmıştır bunu, tek cümleyle;
"Yalnızlık kelimesinin söylenişi ne kadar kolay, halbuki taşıması o kadar zor ki..."
insanlar -bazı değerler müstesna- sosyal olabildikleri sürece kendilerini iyi hissederler. oysa yalnızlığın, insana hayattan gerçekten ne istediğini bulmasına yardım ettiğini bilenler, hep yalnızlığı tercih etmişlerdir. belki de dünyanın en güçlü insanlarıdır yalnızlar. ama o güçlü insanlar bile kendi kişisel yalnızlıklarının derinliğini saptamada kifayetsizdirler. kimine göre en iyi arkadaştır yalnızlık, kimine göre en büyük düşman. ama doğruları söyleyen bir düşman. bir ayna...
bazen, eleştiriye olan tahammülsüzlüğü yalnızlaştırır bireyi. köpeklerdir en iyi dostları kimilerinin; eleştirmedikleri için sahiplerini. Ne sevimlilik, ne bağlılık ön plandadır. köpeğin suskunluğu yetiyorsa iyi bir dost olmak için insana, bir ders vardır elbet burada.
kimi zaman bir başlangıç noktasıdır yalnızlık. şairin ilhamı, ressamın hayalidir. aklın perhizi ve en büyük servet!
Bir duvardır yalnızlık. Her geçen yalnız gün bir tuğla daha koyar duvara ve yükselir duvar. yükseldikçe yalnızlaşır insan, koca kalabalıklar içinde. ve insanlar köprüler kurmak yerine duvarlar ördükleri için yalnız kalırlar çoğu zaman.
hayat varsa bir yerlerde yalnızlık da olacaktır her zaman. en nihayetinde yalnız doğar insan, yalnız hayal eder, yalnız acı çeker ve yalnız ölür.
kısacası, insan olma sanatının en kırılgan noktasıdır yalnızlık...
