o insanların televizyonda çığlıklarını hatırlıyorum. enkazdan çıkan insanların kireç kalıntıları yüzlerinde, akıllarından geçen belli; ben kurtuldum peki yakınlarım ne haldeler. benimle yaşıt çocukların çırpınışları, ayakları yalın ayak oradan oraya koşarak ağlamaları... orada olan olmayan biraz hatırlayan tüm bünyeleri acıya boğmuştur. bir daha olmaz umarım... bizim canımız yandı.
birde garip bir şekilde 7.5 yetmedi mi diye yazılar yazanlar var, bize yeten tek şey orada devletin bizden kıyım kıyım sakladığı, gölcüğün affet bölgesi olmasın diye 20.000 ölü var dediği fakat hepimizin adı gibi bildiği 100.000 lik can evet yetti. bu insanları ölüme sürükleyen binaları yapan insanların davalarının zaman aşımına uğraması evet, yetti. devletin yine müthiş ilgisizliği evet, yetti. türkiye cumhuriyeti başbakanının olaydan 8 saat sonra haberi duyması evet yetti. ecevit i depremden sonra hemen uyandırmamaları evet yetti... ve son olarak yaşamını yitirenleri saygı ile anıyorum.
"devlet bölgeye yardım için ulaştığında, yurt dışından gelen sivil toplum örgütleri çalışmaya enkazdan can kurtarmaya başlamıştı bile" bu türk halkı hiç bir şeyden çekmedi türk devleti dışında yahudisiymiş ermenisiymiş yunanıymış ingiliziymiş yalan yani...
