özlüyorum. bölük pörçük. ufak ufak. burnum sızlıyor özlemden. çok şey özlüyorum. kimisi yakın kimisi uzak.
özlem insanla sınırlı kalır mı? kokuları özlüyorum. eskilerden. anenemin eşarplarının arasındaki lavanta kokusunu mesela. babamın omzuna yasladığımda başımı aldığım koku.
ama ne kadar özlersem özleyim nazımın memlekete özlemi gibi anlatamıyorum. ya da cemal süreya gibi sevgiliye özlemi. iyi kulanamıyorum şu kalemi.
eskiden resim yapardım. şimdi ellerim titriyor yapamıyorum. bir surat bir suret çıkmıyor artık elimden. resim yapmayı da özlüyorum.
ama en çok konuşmayı özlüyorum galiba. eskisi gibi düşünmeden. bazen hızlı hızlı bazen kesik kesik ve bazen kısık kısık. kesilmeden, uzatmadan, dolandırmadan konuşmayı.
umutları özlüyorum. unutmadan yazmalı onu da. başlarda olmalıydı halbuki. yazarken bile geride kaldı. zaman çok hızlı geçiyor. yetiştiremiyorum zamana hayallerimi.
geleceği özlüyorum şimdi. bu günler bir an önce geçmeli. gelecek günler güzel olacakmış gibi.
hiç tanımadığım ince ruhlu birini özlüyorum. şiir seven birini. bana dinleyip sevmediğim şarkıyı sevdiren birini. her gün beynimde yaşatıyorum onu. adı isimsiz kafes. ya da öyle bir şey. her gün uyanıyor o. her zamanki gibi şık giyiniyor. kahve içiyor sabahları ve gözlerinin altı mor çoğu zaman uykusuzluktan. dışarı çıkartıyorum onu. kuytu köşelerde kafelere kaçıyor. kahve içiyor yine. çok kahve içiyor adam. ve sigara. bırakamıyor. parmakları hep sigara kokuyor. kitap okuyor çok. ama anlatamıyor kimseye bildiklerini. bildiklerini de bilmemiş olmayı diliyor zaten.
