dursun isminde 6. sınıfa giden bi öğrencim vardı. çelimsiz, kara kuru, baygın gözleriyle müslüm gürsesi andıran, sürekli dayak yiyen ezilen bir çocuktu. nasıl olduysa bi gün birisini haşat etmiş, kendine güveni gelmişti. çocuğu feci dövmüştü ama. sınıf öğretmenleri olmamdan mütevellit dursunu çektim kenara dövmeye kıyamıyordum fakat sınıfa da sert yüzümü göstermeliydim. zira bir otorite boşluğu oluşmuştu. faulleri çekme, elleri havada bekletme gibi çeşitli eziyetlere tabi tuttum. böyle bir eziyeti ilk kez yaşamış olacak ki benden epey tırsmıştı, utana sıkıla bir daha yapmayacağını söylemişti.
günlerden bir gün bizim dursun dayak atmanın lezzetini unutamamış olacak ki teneffüste yine o kendisinden ezik olan çocuğu dövüyordu. ben de uzaktan kendisini mafya babası edasında izliyordum, öğrencilerin uyarmasıyla arkasını döndü ve göz göze geldik. gözlerindeki dehşetengiz ifadeyi bu satırlara aktarmam mümkün değil. "tursuuuğn *,gel buraya" dedim ve kaçmaya başladı. ama nasıl bir kaçmak, köpek kovalar da ölümüne koşuyor sanki. Kovalamadım, hocam yakalayalım mı dediler, bırakın kaçsın dedim. sınıfa girdiğimde kafasını kitaba dayar ve dersi efendi efendi dinlerdi zil çaldığında ise kafamı ona doğru çevirir ve gel lan buraya, hesaplaşacaz der gibi bakacakken gözlerini kaçırır ve koşa koşa kaçardı. arkasından bağırırdım : "tursuuuuğn, gel buraya". hep kaçardı ve paçayı kurtarırdı. ben de ellemezdim. kaçmanın kendisini kurtardığını öğrenmişti. beni gördüğü her an kaçmaya başladı bu senaryo 10-15 kere tekrarlandı. her seferinde ölümüne koştu, bende ellemedim hiçbir zaman. o cılız çocuktan bir afrika çıtası çıkarmıştım. bana da olsa paşa paşa teslim olmasın istedim.
