daha önce yazılmış mı bilmiyorum ama yavuz çetin aslında bir çok insanın rüyasını yaşayan bir adamken yaşamamayı seçmiştir. mfö, serdar öztop, batu mutlugil, teoman falan hep yavuz'un arkadaşlarındandır, kim böyle türkiye'nin sayılı müzisyenleriyle arkadaş olmak, onlarla aynı atmosferi solumak istemez ki? yavuz çetin iyi kötü bir mekanda( gitmişliğim yok ama bugün bile bir çok ünlü müzisyenin çalıştığı mekan:shaft ) çalmakta, üstelik bir çoğumuzun ancak hayalini kurduğu ya da çok yolunun olduğu kadar iyi gitar çalmakta hayatını sevdiği şeyden müzisyenlikten kazanmaktaydı. bir oğlu, bir fenderi, bir peugeot' su vardı.yavuz rüyasını yaşarken ve belki bugün en azından bir feridun düzağaç kadar popüler olma potansiyeli varken (yani kendine has konumu olup müzikle geçinebilecekken) ölümde karar kılmıştır. türkiye'de milyonlarca insan hiç sevmediği işlerde çok düşük paralara, ağır şartlar altında çalışıp intihar etmiyorsa ve yavuz çetin intihar ediyorsa iç dünyasında çok ciddi sıkıntıları olduğunu ve sadece ''satılık'' albümünde günyüzüne çıkardığı sözler kadar değil daha da kederli olduğunu düşünüyorum. sadece bir köle oldum senin aşkına,bir gün gelir herkes kendi yoluna gider, bak yine geliyor ayın sonu yok mu yardım fonu'ndan ziyade kurtar beni bu alemden dedirtecek kadar büyük bir sıkıntısı olduğuna inanmak istiyorum.
