Çevremde bir tane bile mutlu evlilik görmedim. O yüzden Evliliğe dair korkum mutsuz olmak değil, benim yanlış kararım yüzünden mutsuz çocuklar yetiştirmek. Bir gün kızım altı yaşında anne ve babalarının neden boşandığını soran arkadaşlarına gözleri dolu dolu açıklamak zorunda kalırsa, kendimi asla affetmem. Onu görmeye gelen babasına " benimle biraz dışarda durur musun, arkadaşlarım babamın olduğunu görsün. " derse, kendimi asla affetmem. Arkadaşları bir akşam "hadi biz gidelim artık baban gelir. " dediklerinde " babam yok benim, annemle yaşıyorum o hiç gelmiyor ki bu eve. " derse, kendimi asla affetmem. Eğer o minik büyüdüğünde " keşke hafızamdan çocukluğumu silebilsem. " diye düşünürse, kendimi asla affetmem.
