''bir ârifin hanesinde, üç tane zevcesi var idi.
birincisi:
- ne de çirkinim, dedi. beni kim sever ki! kapkara bir yüzüm var. üstelik yaşlıyım. hem, burnum da kocaman.
ikinci zevce:
- âh, seninki de dert mi, dedi. doğru dürüst ne etim var ne budum. kimse bakmıyor bana, sıskanın tekiyim.
üçüncü hanım ise:
-şükür, dedi. yüzüm de özüm de güzel. tadım âlâ, yaratılışım özel. hem lezizim, hem ilâcım, biiznillah. kendime saygım da tamdır, çünkü yaratanım allah! niye öyle baktınız ki, maşallah deyin maşallah!
o esnâda ârif geldi, hanımlara hikmet nazarıyla şöyle bir göz gezdirdi. tebessüm ederek üçüncü zevcesine uzandı. bismillah, dedi. ve sikti."
