neyse tasayı hafifletmeyelim. adamın canını yakar. hani ayak parmağını sehpaya çarparsın da "ufff ufff ufff" diye zıplarsın, kalbin de öyle ağrır işte.
kafanın içindeki ses bal gibi biliyordur uzaklaştığını ve her seferinde "olm bu kız seni eskisi gibi sevmiyor lan" diye uyarıyordur her fırsatta. inanmak istemezsin. 3 gün inanmazsın, dördüncü gece uyku tutmaz. sonra onu da huzursuz edersin, üstüne gittikçe daha da uzaklaşır senden, boğarsın onu.
sonra bir bakmışsın artık emin olmuşsun senden uzaklaştığından. hepten boğarsın, uzaklaştıkça delirirsin, delirdikçe uzaklaşır.
sonra yine bir bakmışsın, "ben artık seni mutsuz ettiğimi anladım" der. artık ayrılık vakti gelmiştir.
o, beyaz bir sayfa açar. sen, beyaz sayfalara onun adıyla başlayan mektuplar döşenirsin ve dostum şunu unutma, kadınlar mektup yazan erkekleri romantik bulmaz. kadınlar, sevdikleri erkekler mektup yazınca hoşlanırlar bundan.
