Gezi olayları esnasında aklıma düşüp gözlerimi dolduranturgut uyar şiiridir. Giriş kısmını kaç kez yinelediğimi bilmiyorum:
Halbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta
Herşey naylondandı o kadar
Ve ölünce beş on bin birden ölüyorduk güneşe karşı
Ama geyikli geceyi bulmadan önce
Hepimiz çocuklar gibi korkuyorduk.
Geyikli geceyi hep bilmelisiniz
Yeşil ve yabani uzak ormanlarda
Güneşin asfalt sonlarında batmasıyla ağırdan
Hepimizi vakitten kurtaracak
Kendi kendime "Acaba görebilecek miyiz geyikli geceyi?" diye düşündüm, aralıksız... Ki o zaman bir sene on bir ay çekiyordu. Geyikli gece bizim godot'muzdur... Ve biz tam burada, zamansızlaşacağımız, vakitsizleşeceğimiz o geceyi bekliyoruz... Var mı yok mu önemli değil, umut ediyoruz! Ve bu hepsinden önemli!
Geyikli gece kaç saat sürer diye sorar, bıyıkları doğulu biri, gülümserim o ân; gafil, derim; anlamamışsın sen şiiri, derim. Üstüne bıyıklarımdan ibret al, derim. Ve usuldan fısıldarım:
Güneşin asfalt sonlarında batmasıyla ağırdan
Hepimizi vakitten kurtaracak
Evet, "hepimizi vakitten kurtaracak"... Ve siz, bizi geyikli geceden mahrum bırakmaya çalışanlar, vaktiniz varken yaşayın. Çünkü geyikli gece geldiğinde vakitsizce size anlatacağız ve hep direneceğiz... Ölmek değil, huyumuz bu bizim!
