Sonsuz bir fırtınanın içindeydim. Rüzgar tenimi aşındırıyor, yağmur gözlerimi yakıyordu. Ellerim titriyor ve ayaklarım yeri deliyordu. Bedenim damarsız mermerden bir heykel gibi tepkisiz ve sabitti. Fakat ruhum, enerjim...
gözlerim açıldı aniden ve ruhum titredi. Yağmur dinmişti, gözlerim çok mutluydu. Ellerim birden kaşmir kumaşlarla buluştu zamanın küçüklüğünde. Tenimi hissedebiliyorum, hayat gibi mucizeviydi. Bedenim çatlattığı mermerin içinden çıkmıştı; o, karanlıktan kurtulmuş ışık tayfıydı.
