Cuma hutbesindeydi hoca, caminin duvarlarından, çocuklara dağıtılacak olan tabletlerden, onların masraflarından ha bir de caminin giderlerinden bahsetti. Hakkıdır. Halkın camisine halk sahip çıkar. Ama bunları Cuma hutbesi sırasında, hutbe konusundan daha önemli hale getirerek ne kadar iyi yaptı ? Oruçtan bahsettiği süreden belki daha fazlasını bunlara ayırdı hutbesinde. Tabi yorum sizin. Bu benim bakış açım. Nereye bağlayacağım biliyor musunuz? O muhteşem soruya. Nerede o eski Ramazanlar?
Gün boyu oruç tutan kardeşlerime sesleniyorum, tüm gün oruç tutan bir kardeşiniz olarak. Fakirin halinden anlamak için diyoruz. Kusura bakmayın ama fakirin halinden anlamak o kadar da ucuz değil. Bu kısa hayat o kadar da rahat geçen bir döngü değil. Sen mi o fakirin halini anlamak isteyen? O halde bugün dışarıda güneşin altında çalışacaksın. Beş kuruş ekmek parası için üstlerin seni ezecek. Para sana hükmedecek. Evinden bekleyen sorumlulukların olacak. Evine gittiğinde iftar sofranda tek bir kaseden içmek için 5 kaşık olacak ekmeğin yanında, başkalarının ağız kokusunu çekmekle yetinmeyip, üstüne evinde huzuru bulmak için kendinden vereceksin. O yokluğu hissedip, o çaresizliği hissetmen lazım.
Güzel kardeşim, sahurda acıkmıyım diye mideni tıka basa doldurup, donatılmış iftar sofralarında kendinden geçerek yiyince yemeklerini fakirin halinden mi anladın sen şimdi? Bana biraz samimiyetsiz geliyor bu laflar artık. Dini yaşamak, artık günümüzde çoğu insanın gösterişte yaptığı bir olgu haline gelmiştir. Tut bir ihtiyaç sahibini, doyur, ihtiyacını gider onu mutlu et ama tüm gün aç kalmakla sınırlı kaldığın orucu fakirleri anlıyorum diye tutma. Çünkü fakirlik o kadar ucuz değil.
