Ergenlikte değil liselilikte. ilerde pişman olucağım bi konuda değil. Kimse her gününü kavga ederek, huzursuz bi şekilde yaşadığı insanları sevmez. Onlar da beni sevmiyosa sevmesin. Ailem bile olsalar her konuda, her istedikleri olmadığında, her kızdıklarında bana hakaret edip bağıramazlar. 10 yaptığım iyi şeyi zorla beğendikten sonra 1 eksik şeyimle bana bağırıp çağırdıkları sürece benden onlar için bişey yapmamıda bekliyemezler. 18 yaşında eve 2 saat geç geldim diye babamdan tokat yemiş insanım ben. Bi dediği olmadığında evde terör estiren bi anneyle yaşamak zorundayım ben. Okulda bi yerde başarısız olursan hayattan soyutlanmaya maruz bırakılan bi insanım ben. Böyle bi aile varken sınıfta kalma gibi yanlış bi duruma düştüm. Daha sonra kardeşime 'çalışma çalışma ablan gibi mi olucaksın'' lafını dediklerini kendi kulaklarımla duydum. Ne özgüven kaldı bende ne bişey. Sonra bu kız neden asabi, neden bizimle bişeyini paylaşmıyo, neden hep odasında yalnız oturuyo, neden öyle neden böyle. Benim annemle hiç normal bi anne-kız ilişkim olamadı. Birine bunlardan bahsedince 'amaan şimdi böyle düşünüyosun büyüyünce pişman olursun iyi davran' gibi şeyler diyolar. Olmıcam pişman. Bu ortamda yaşamadıktan sonra bilinmicek bişey bu.
Bu zamanla olan bi nefret, kendilerinden uzaklaştırmaları, soğutmalarının eseridir.
