bir türlü anlayamadığım hadise. işim gereği yüzlerce ölü görmüşümdür, hatta çoğunun ölüm anını da görmüşümdür. parçalanmış cesetler, intiharlar vs. yaşadığım en derin his üzüntü olmuştur. ölümden korkmayı anlarım, ölümün hatırlanmasından dolayı üzülmeyi, korkmayı da anlarım. ölen kişinin yakınlarını görüp üzülmeyi de. ama cesedin kendisinden niye korkar ki insanlar? kalkıp boğazına sarılacağını mı düşünür, ruhunun etrafta dolaştığını, kişiye musallat olacağını mı? ister inanan biri olarak ruh bedenden ayrılmıştır deyin, ister inanmayan olarak vücudun elektriksel aktivitesi sona ermiştir deyin, ne derseniz deyin ceset artık işlevsiz bir et parçasıdır. kasaptan alınan et ne kadar korkutucuysa ceset de o kadar korkutucu olabilir ancak.
