yalnızlık hiç böyle koymamıştı sözlük. Anlatayım. Mesai bitince eve geldim biraz uzanayim sonra birşeyler yaparım niyetiyle kendimi yatağa bıraktım. Kalktığımda saat 20.30du. (ankara için iftar vakti 9geceydi sanırsam) mahallede açık olan kebapçıda bir çorba içer birşeyler yerim düşüncesiyle dışarı çıktım. Kebapçıda boş biryere oturdum. Önce hiçbir garson bakmadı. Bunu bende pek takmadım gerçi. Sonra gelen elemana çorba dedim kalmadı dedi. Bir umutla ne var elinde dedim. Sadece tavuk sis dedi. Pekala dedim o da nedense iki saat gelmedi. Gelince de farkettiğim kadariyla garson yolda birkaç tane hacılamış yoksa bir porsiyon o kadar az olamaz ya neyse. Yemekten sonra açık olan manavdan kendimi şımartayim! diye birkaç çeşit meyve aldım. Eve geldim sadece birer tane yedim. Arada bir rüzgar esmese ne perdeler hareket edecek ne de balkonda güvercinleri duymasam ben yerimden kalkacağım. Bu da böyle bir anım demek zor benim için. Daha çok rutin oldu. Mutlu olun lan,
